and last but not least....

Ήρθε η ώρα μου λοιπόν κι εμένα....μετά μεγάλης μου λύπης ανακοινώνω ότι είναι το τελευταίο ποστ που ανεβάζω...και διάλεξα να σβήσω και όλα τα προηγούμενα.Λυπάμαι που δε μπορώ να εξηγήσω ακριβώς το λόγο....θα μπορούσα να συνεχίσω τη σελίδα μου προσποιούμενη ότι δεν έχει συμβεί τίποτα αλλά δυστυχώς δε μπορώ.Είμαι πολύ παρορμητικός και συναισθηματικός άνθρωπος όπως θα έχετε καταλάβει πολλοί οπότε δε μπορώ να πω ότι θα συνεχίσω με όρια.Πολλά "μπορώ και δε μπορώ" έ?Η αλήθεια είναι ότι δε θέλω...δεν έχει πια νόημα για μένα.Ήθελα να πω ότι θα συνεχίσω φυσικά να σας επισκέπτομαι και να σχολιάζω...όχι γιατί μου είναι συνήθεια αλλά γιατί είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μου που το αγαπάω....κι ας πηγαίνω με τέσσερις ώρες ύπνο στη δουλειά....;) Ειλικρινά ευχαριστώ όλους όσους με άκουσαν...μου συμπαραστάθηκαν....χάρηκαν με τη χαρά μου και λυπήθηκαν με τη λύπη μου.Είναι περίεργο πραγματικά το πόση αγάπη και τρυφερότητα υπάρχει εδώ μέσα και πόσο πολύ την ψάχνουμε και δεν τη βρίσκουμε εκεί έξω. Η μάλλον δεν την βλέπουμε εκεί έξω...Ευχαριστώ Αντρέα...Στέλλα..Ιάσωνα..Χρίστο...Αθεόφοβε...Σέβα (και συγνώμη που έσπασα την αλύσίδα;)...Λενιώ...Γωγώ...ovi!...derek...κατερίνα...και άλλους πολλούς που ξεχνάω που αισθάνθηκα ότι με κατάλαβαν λίγο περισσότερο...και ήρθαν πιο κοντά μου ή απλά επικοινωνήσαμε καλύτερα....

Να είστε όλοι καλά!Μέσα απ'την καρδιά μου.....και να είστε χαρούμενοι άνθρωποι!να γελάτε...;))